وصیتنامه شهید محمدرضا کارور:
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم
مي‌خواهم به شما پدر و مادر و….. درددل كنم، به اميد آن‌كه روزی از سنگيني مسئوليتي كه بر دوشم انباشته شده برداشته باشم و با اميدی بيشتر از لطف و رحمت حق تعالي در پيشگاهش و در عدالتگاهش حاضر شوم. آن عدالتگاهي كه ناچيزترين اعمال نيك و بد انسان اين موجود خاكي به حساب خواهد آمد. بدين‌صورت آيا سزاوار است كه بنشينيم و سكوت را مهری بر دهان نمایيم و از اعمال خود غافل شده برای شاهي خود به هر سو قدم برداريم مگر نه اين‌كه درد ما درد اسلام و غم ما غم اسلام است و مرحمش اجرای احكام آن. ما اگر خود را مسلمان مي‌دانيم و قرآن را كتاب خود قرار داده‌ايم و عمل به آن را رأس امور زندگي قرار داده‌ايم. رسيدن به سعادت جز اين نخواهد بود كه بايد رنج‌ها كشيد، گذشت‌ها كرد براستي اگر ما اميد به عفو و رحمت الهي نداشته باشيم چه كنيم، آيا مي‌توانيم خجل و سرافكنده در پيشگاهش حضور يابيم و بگویيم كه ما از بندگان تویيم. آيا مي‌توانيم بر گناهاني كه در اين دنيا مرتكب شده‌ايم سرپوش گذاريم و ياری خواهيم كه در آن‌جا نيز باز ستارالعيوب باشد….
ای عزيزان دست از اسلام برنداريد و به آن وابسته‌تر گرديد. از آن‌چه كه شما را به راهي جز راه حق سوق مي‌دهد دوری نمايید. راه تقواپيشگان را پيشه كنيد و از آن‌چه كه خدا روزی شما كرده، صدقه دهيد. انفاق و احسان كنيد.
تو ای شريك زندگي و غم و شاديم مبادا پس از مرگم غمناك باشي و دلسرد گردی. بدان كه خدا با توست رنج‌ها و مشكلاتي كه در راه او متحمل مي‌شوی در عدالتگاهش بي‌حساب نخواهد ماند.
در هر سال پيشه كنید تقوی را، تقوی را، تقوی را
محمدرضا كارور
۱۳۶۱/۸/۱۴
