شهید محمد بهرامیهxkn’X
تاریخ شهادت:
۱۸ شهريور ۱۳۶۱
ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ در اول دىﻣﺎه ﺳﺎل ۱۳۳۲ در روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﺑﺨﺸﻰ ﺟﻮﻳﻦ از ﺗﻮاﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺳﺒﺰوار ﺑﻪدﻧﻴﺎ آﻣﺪ. در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﺸﺮف ﺷﺪ. ﺑﻮدن در ﺟﻮار ﻣﺮﻗﺪ اﻣﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) را ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ، ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ ﺑـﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ دروس ﺣﻮزوى ﺑـﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪس رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻣﺪرﺳﻪ دروس ﺣﻮزوى ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻓﺮا ﻣﻰﮔﻴﺮد. او ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ دروس ﺣﻮزه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺧﻮد را ﺗﺎ دﻳﭙﻠﻢ اداﻣﻪ دﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. ﻓﺮدى ﻣﻬﺮﺑﺎن، ﺻﺎدق و ﺧﻮﺷﺮو و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺳﺠﺎﻳﺎى اﺧﻼﻗﻰاش ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام دﻳﮕﺮان ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻬﺎرﺳﺎل در ﮔﻤﺮك ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. در اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻮد. در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف و ﻧﻬﻰ از ﻣﻨﻜﺮ را ﺳﺮﻟﻮﺣﻪ ﻛﺎرش ﻗﺮار داده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ و ﻗﺮآن اﻫﻤﻴﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد. در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻗﺮآن، ﻣﻔﺎﺗﻴﺢ، ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ و رﺳﺎﻟﻪ اﻣﺎم را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺻﻠﻪرﺣﻢ را ﻧﻴﺰ ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد و ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰداد. ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را در اﺧﺘﻴﺎر دﻳﮕﺮان ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ آنﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﻰ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و از آنﻫﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد
ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ در ۲۳ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻰﺑﻰﻣﻬﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﭘﻴﻤـﺎن ازداوج ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ ۸ ﺳﺎل ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى ﺧﻮش‌اﺧﻼق و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎﺻﻞ ازدواج آنﻫﺎ ﺳﻪﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪﻧﺎمﻫﺎى: ﻣﻬﺪى(ﻣﺘﻮﻟﺪ۱۳۴۵/۹/۲۶)، ﻣﺮﻳﻢ(ﻣﺘﻮﻟﺪ۱۳۵۷/۳/۱۶) و اﺣﻤﺪ(ﻣﺘﻮﻟّﺪ۱۳۶۰/۷/۱۰) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ، در ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺰل و ﻧﮕﻬﺪارى از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻰ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻰآوردﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻟﻴﻠﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﺎراﺣﺘﻰ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺒﺮد. زن و ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ راﺳﺘﮕﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﻢ و روح ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﻃﻮرى ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺳﺮﺑﺎر ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻋﺎﻟﻴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ ﭼﺎدر، اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰدادﻧﺪ، ﭼﻮن ﺣﺠﺎب را ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ. هم‌چنین ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖاﻟﻨﺎس و ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﺣﺴﺎس ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎ و اﻋﻤﺎل ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﻰ ﻣﻰﺷﻮد، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮد را آﻟﻮده ﺑﻪ ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﻛﻨﻴﻢ. آﺧﺮت را ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰدادﻧﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ زﻣﻴﻨﻰ در ﺣﺎل ﺳﺎﺧﺖ داﺷﺘﻴﻢ، ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ آﻫﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺪون ﻧﻮﺑﺖ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﺪارم. ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑﺖ رﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮد. اﻳﺸﺎن اﺻﻼً ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. اﻛﻨﻮن ﻣﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرات اﻳﺸﺎن در زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و اﺛﺮات ﻣﺜﺒﺖ آن را در ﺧﻮدم و ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. ﺑﺎ آﻏﺎز ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى ﻣﺮدم ﻋﻠﻴﻪ رژﻳﻢ ﻃﺎﻏﻮت در زﻣﺮه ﻳﺎران راﺳﺘﻴﻦ اﻧﻘﻼب ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﻣﺎم از ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزى ﻓﺮار ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺟﻮﺷﻜﺎرى ﭘﺮداﺧﺖ. در ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. حتی در درﮔﻴﺮى ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻮرد ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ آنﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎى ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد. او ﻣﺮدم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﻫﺪفﻫﺎى آنﻫﺎ آﮔﺎه ﻣﻰﻛﺮد و در اﻳﻦ راه ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎل ﺑﻮد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ ﺧﺒﺮ ورود اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان را ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ، ﮔﻮﻳﻰ ﮔﻤﺸﺪه‌اش را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده اﺳﺖ. ﺑﻪ اﻣﺎم و روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. اﻳﺸﺎن در ﻣﻮرد اﻣﺎم ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ: اﻣﺎم ﻣﺮدى ﺷﺠﺎع، ﻣﺪﻳﺮ و داﻧﺎﺳﺖ. ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻣﺎﻣﺎن و اﺋﻤﻪ(ع) در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ از ﻣﺒﺎرزه دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و اﻣﺎﻣﺎن(ع) واﺟﺐ اﺳﺖ، اﻃﺎﻋﺖ از ﻳﻚ ﭘﻴﺸﻮاﻳﻰ هم‌چون اﻣﺎم ﻧﻴﺰ واﺟﺐ اﺳﺖ
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ در ﻣﻮرد اﻧﻘﻼب ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺷﺪ. در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺤﻠﻪ ﻓﻌﺎل ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﺎ اﻫﺪا ﻛﺮدن دﺳﺘﮕﺎه ﺟﻮﺷﻜﺎرى ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ. در ﺳﺎل ۱۳۵۹ ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ. در ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ در آنﺟﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ را ﺻﺮف ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻔﺘﻪاى ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻧﻤﻰرﻓﺖ. ﻣﺪﺗﻰ در ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺎرﮔﺰﻳﻨﻰ ﺳﭙﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد
اﻛﺒﺮ ﺳﻌﻴﺪىﻓﺎﺿﻞ، دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل۱۳۶۰ اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌﺎون ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﻣﻮر ﺷﻬﺪا را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻢ. از اﺑﺘﻜﺎرات اﻳﺸﺎن در ﻣﺸﻬﺪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﺘﺎد اﻣـﻮر ﺷﻬﺪا ﺑﻮد. در ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﺎنﻫﺎى ﺷﻴﺮاز و اﺻﻔﻬﺎن داﺷﺘﻨﺪ و در آنﺟﺎ اﻳـﻦ ﺳﺘﺎد را دﻳﺪﻧﺪ. و از ﻧﺤﻮه ﻛﺎرش ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻣﺸﻬﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮح را راه‌اﻧﺪازى ﻛﺮدﻧﺪ. ﻗـﺒﻼً اﻣـﻮر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﻬﺪا در ﻣﻜﺎنﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﺷﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﺘﺎد وﻳﮋه ﺷﻬﺪا در ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻬﺮ و ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮﻛﺮدن اﻣﻜﺎﻧﺎت و ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﻳﻚ ﻣﻜﺎن ﻣﺸﺨﺺ، ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎرى از ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا را رﻓﻊ ﻛﻨﻨﺪ. از دﻳﮕﺮ ﻛﺎرﻫﺎى اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى آﻟﻮﻣﻴﻨﻴﻮﻣﻰ ﺑﻮد. ﭼﻮن در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، ﺷﻬﻴﺪان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻣﺤﻞ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺒﻰ ﺑﺎ ﺷﻬﺪا را داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﭼﻮﺑﻰ ﺑﻮد و دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ تابوت‌های ﭼﻮﺑﻰ آﺳﺎن، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﺸﺎن دﺳﺘﻮر ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى آﻟﻮﻣﻴﻨﻴﻮﻣﻰ را دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ. از دﻳﮕﺮ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﺳﺘﺎد وﻳﮋه ﺷﻬﺪا اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﻢ، ﺧﺪﻣﺎت‌رﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد
از دﻳﮕﺮ اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ راه‌اﻧﺪازى دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد. هم‌چنین ﺑﺮدن ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا در روزﻫﺎى ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺰار ﺷﻬﺪا ﻛﻪ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮسﻫﺎى ﺳﭙﺎه اﻧﺠﺎم ﻣﻰﺷﺪ. از دﻳﮕﺮ ﻛﺎرﻫﺎى اﻳﺸﺎن، اردوﻫﺎى ﺗﻔﺮﻳﺤﻰ-ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ اردوﻫﺎ ﻣﻰبرد و از آنﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد در ﺣﻀﻮر ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﺪا اﻳﺸﺎن را ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪا ﻧﺰﻧﻨﺪ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ. در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺣﺴﺎس اﻃﻼع‌رﺳﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﺎر ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰآﻣﺪ، وﻟﻰ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞﻫﺎى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ در روﺣﻴﺎت ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺳﺘﺎد اﺛﺮ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و آنﻫﺎ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻃﻮرى ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪﻛﻪ ﺑﻰاﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻧﺸﻮد
ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺳﺘﺎد ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. آنﻫﺎ را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦدارى ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ. از آنﻫﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻮن در آن ﺳﺘﺎد اﻓﺮاد ﺧﺎﺻﻰ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، اﺳﺮا، ﺟﺎﻧﺒﺎزان و ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ در رﻓﺖو‌آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻓﺮدى ﻓﻜﻮر، ﻓﻬﻴﻢ، ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮد. در اﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﻛﺎرى از ﻗﺒﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰى ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﻓﺮدى اﻫﻞ ﺗﻌﻘﻞ و ﺗﻔﻜﺮ ﺑﻮد. ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت زﻳﺎدى داﺷﺖ ﭼﻮن ﻃﺮحﻫﺎى ﺧﺎﺻﻰ را ﺑﻪ اﺟﺮا درﻣﻰآورد ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻧﻴﺰ داﺷﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻈﺮات آنﻫﺎ را ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺮﺧﻮردى دوﺳﺘﺎﻧﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﺮادر رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد در ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ ﻛﻪ در ﻗﺒﺎل ﺧﻮن ﺷﻬﺪا و ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى آﻧﺎن اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و دﻓﺎع از ﻛﻴﺎن و ﺷﺮف ﻣﻴﻬﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ. او ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻜﺮد و ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن و ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ درس ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ آرزو داﺷﺖ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ دﺷﻤﻨﺎن را از ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ. ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ اﻣﺎم ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﺎن آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ ﻣﻰداد و آنﻫﺎ را ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺣﺴﺎس آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد. از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه اﺳﺘﻌﻔﺎ داد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮ ﻣﻰﺷﻮد اﻧﺴﺎن ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺎﺷﺪ و ﺟﺒﻬﻪ را ﻧﺒﻴﻨﺪ. ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌﺎون لشگر ۵ ﻧﺼﺮ ﺑﻮد. ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ در ﻗﺒﺎل ﺧﻮن ﺷﻬﺪا ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﺸﻮر دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ. هم‌چنین وﻗﺘﻰﻛﻪ از ﺳﭙﺎه دﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮدم، اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺒﻴﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﻢ ﺧﻮﻧﻰ اﺳﺖ. اﻳﻦ ﺧﻮن ﺷﻬﺪاﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﺪﻳﻮن ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ. زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺒﺮﻳﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺣﺘﻤﺎً ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا را از اﺻﻔﻬﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮاى زﻳﺎرت آورده ﺑﻮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﺮاى دﻳﺪن ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار آنﻫﺎ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن آنﻫﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻰ از آنﻫﺎ همسران‌شان را در ﺟﻨﮓ از دﺳﺖ داده‌اﻧﺪ، ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮرىﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ، ﭼﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. اﮔﺮ از ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: اﻳﻦﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ؟ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻢ. ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ: آنﺟﺎ ﻣﺮا ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪا ﻧﺰﻧﻴﺪ، ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﻋﻤﻮ. ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد: ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻨﻢ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﺪ. ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﻰ را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﻣﺤﺎﻓﻆ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. راه ﻣﺮا اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ. اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺑﺮاى ﺟﻠﺐ رﺿﺎى ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ اﺳـﺖ و ﻧﻴﻤﻰ از ﺛﻮاﺑﺶ از آن ﺷﻤﺎﺳﺖ و در ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ و زارى ﻧﻜﻨﻴﺪ
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از شهادت‌شان ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ. در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻣﺮز ﻋﺮاق در ﺷﻠﻤﭽﻪ او ﻃﺮح ﻛﻨﺪن ﻛﺎﻧﺎﻟﻰ را داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﺮاق ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ ﺑﻮد. دﺷﻤﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ آنﻫﺎ ﻣﻰﺷﻮد و آر.ﭘﻰ.ﭼﻰ ﻣﻰزﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻬﻴﺪ بهرامیه ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﻨﺪ و او ﺑـﻪ ﻓﻴﺾ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳد
ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ۱۳۶۱/۶/۱۸ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑـﻪ درﺟـﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮش را ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺗﺸﻴﻴﻊ و ﺑﺮاى ﺧﺎكﺳﭙﺎرى ﺑـﻪ زادﮔﺎﻫﺶ-روﺳﺘﺎى بهرامیه- ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑﺮ دوش ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﻌﻰ ﻛﺮدم ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻋﺪه‌اى از ﻣﺮدم روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ راه او را اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ
